Leven en werken in San Jose

Inmiddels zijn we alweer twee weken verder en wat is er een hoop gebeurd. Ik durf te zeggen dat we echt al een beetje ons plekje hebben gevonden. We hebben nu ons eigen appartementje in de stad. En dat is heerlijk. Lekker boodschapjes doen bij de dichtstbijzijnde supermarkt, wat eten of drinken in een van de vele restaurantjes, speeltuintjes zoeken en kijken wat er allemaal in het park gebeurt. Ook gaan Emily en Lauren twee dagen in de week naar een Spaans/Engelse daycare waar ze het erg naar hun zin hebben. En zo hebben wij op die dagen onze handen helemaal vrij ons werk te kunnen doen.

In de afgelopen weken hebben we de organisatie (FOJ) en de mensen die er werken beter leren kennen. Ik zal me de komende maanden vooral gaan inzetten voor de crisisopvang voor jonge meiden en het opzetten van een programma voor het inloophuis in de ‘rosse buurt’ van San Jose; La Sala. Vandaag was de eerste van vele donderdagen die zullen volgen waarop we gratis ontbijt serveerden en een kledingverkoop hielden voor de vrouwen van de straat. En het werkte. Vrouwen kwamen binnen. Aten. Kochten kleding voor een symbolisch bedrag. Praten en zochten contact. Het idee is dat deze plek voor de vrouwen een oase van rust en veiligheid biedt in hun hectische/heftige/soms ondenkbare bestaan. En ik denk dat daar vandaag een goede eerste stap in is gezet.

Jorgen zal zich vooral gaan bezighouden met het op papier gaan professionaliseren van de organisatie. En ook heeft hij het prachtige plan opgevat om (hoe kan het ook anders!) een voetbalclinic op te zetten met de mannen van de straat. Waar ook ter wereld een ideale manier om contact te leggen en relaties op te bouwen.

Verder is het lekker warm. Vooruit, soms gewoon veel te heet. Toetert de trein die door de stad rijdt dag en nacht heel erg hard (omdat de overgangen niet bewaakt zijn). En is het superbelangrijk om te onthouden dat je ’s ochtends tegen iedereen ‘buenOs’ zegt omdat het ‘dias’ is en ’s middags ‘buenAs’ zegt, omdat het ‘tardes’ is. Niet andersom. Believe you me, scheelt een hoop scheve gezichten.

Er valt nog EEN HELE HOOP te vertellen. Over FOJ en de projecten die in de maak zijn, over ons eigen leventje hier als gezinnetje of over de verjaardag met Olaf-pinata. Maar wie weet, misschien een ander keertje.

Hasta luego!