Hallo daar!

Alweer bijna een maand sinds een teken van leven. De hoogste tijd om jullie een update te geven van wat we hebben meegemaakt te afgelopen tijd. Ik weet nog even niet zo goed hoe dat op een korte en bondige manier kan, maar hoop eigenlijk dat er vanzelf een beetje een begrijpelijk verhaal uit zal rollen. We zien wel.

Heel kort en bondig zou zijn om te zeggen dat het net een achtbaan is. In een organisatie die de afgelopen tijd enorm gegroeid is kan men niet verwachten dat alles vlekkeloos verloopt. Met veel projecten die net zijn opgestart valt er veel te ontdekken en veel te regelen. Dit zorgt soms voor regelrechte chaos, maar maakt het werk ook erg interessant en leerzaam.

Daarbij raken de levens van de vrouwen van de straat me diep in mijn hart. Straatprostitutie, alcohol- en drugsverslaving. Het is hier het leven van alledag. En vaak niet omdat ze daar zelf (bewust) voor hebben gekozen. Een meisje van 17 die onder de drugs zit, die niet weer naar de kinderbescherming wil, de politie die niets doet en haar moeder die haar uit huis heeft gezet. Wat kan ze anders doen dan zich keren tot haar pooier? Geen zielig verhaal, maar realiteit.

Maar des te meer het besef dat het werk wat we doen in het inloophuis nuttig is. Naast de maaltijden die we uitgeven en de kleding die we verkopen (voor een symbolische prijs) zijn we druk bezig met het opzetten van activiteiten omtrent hygiëne, gezond zelfbeeld en gezonde relaties. Ook zijn contacten gelegd met tandartsen, een kliniek en coaching tijdens (ongewenste) zwangerschap.

De voetbalclinics van Jorgen zijn inmiddels ook begonnen. Iedereen die hierin financieel heeft bijgedragen; heel erg bedankt! De materialen zijn gekocht en hij heeft een veld gevonden waar hij iedere zaterdag gratis zijn clinics kan houden. Zoals het de Tico-cultuur gewoon is komen mensen wanneer ze willen, dus moet er nog een beetje gezocht worden naar een logische programmaopbouw. Maar inmiddels komen er rond de tien mensen en is de sfeer erg ontspannen.

En Emily en Lauren...die groeien maar door. Het houdt niet op! Emily schrijft tegenwoordig zelfs haar eigen naam en Lauren eet het liefst de hele dag gallo pinto, een traditioneel gerecht met rijst en bonen dat je ’s ochtend, ’s middags en ’s avonds kan eten. Verder heeft de onderbuurvrouw twee honden waar ze helemaal dol op zijn en steeds vaker hoor ik namen voorbijkomen van kindjes op school en dingen die de juf heeft gezegd (waaronder het beruchte verhaal over baby Lucy die – tenzij ze in een hoge kinderstoel zit – iedereen bijt. Ze heeft Lauren en Emily allebei al twee keer te pakken gehad). Ook wordt hun Spaans en Engels met de week beter!

Zo, dat was het voor deze keer. Ik ben heel benieuwd hoe het in Nederland gaat!

Ciao!