Hanging Out & Being There

‘One of the things I learned is that people all around, at the other site of the world... We’re all the same. The only thing that’s different is the way we look, our skin colour, the language and the way we go about things and the way we live. But if two people from all over the world are together they are actually the same.’

Chernise, 21 (has been an au pair in Holland)

Hallo iedereen!

Het is inmiddels alweer bijna een maand geleden sinds de vorige blog. En wat is er in de afgelopen tijd een hoop gebeurd! Waar we een maand geleden aan het begin stonden van het onderzoek en vrijwilligerswerk zitten we er nu midden in.

Nooit had ik me van te voren kunnen indenken dat ik mijn onderzoek zo interessant zou vinden. De meiden die ik ontmoet, zijn zo enthousiast, nieuwsgierig en bovenal verschillend. Niet mogelijk om hun motivaties, verwachtingen en ervaringen over één kam te scheren, omdat ze zo’n verschillend leven leiden.

Zo is er bijvoorbeeld een blank meisje, laten we haar voor het gemak Sophia noemen, die woont in één van de rijkere suburbs van Kaapstad, in een kast van een huis. Toen ik bij haar thuis op bezoek kwam om een interview af te nemen durfde ik haast niet op de bank te gaan zitten, omdat ik bang was dat ik het vies zou maken. Zo’n huis. Sophia is 18 jaar, net klaar met de middelbare school en wil nog niet gaan studeren. Daarom wil ze er, in navolging van haar grotere zus, een jaar tussen uit en Europa zien. Toen ik haar vroeg hoe ze het allemaal zou bekostigen kon ze niet direct antwoorden, omdat ze daar eigenlijk helemaal niet over had nagedacht. Papa betaalt toch.

En dan is er Nadia, een donker meisje van 24 uit de slums van Franschoek. Nadia is gelijk na de middelbare school gaan werken, om de huur van het huisje van max. 20 m2 te kunnen betalen waar ze samen met haar moeder en twee broers in woont. Au pair worden is voor haar een droom die uitkomt, kinderen zijn haar grootste passie. En daarbij kan ze van de 300 euro pocketmoney in de maand (waar iedere au pair in NL recht op heeft) een deel naar het thuisfront sturen. Nadia organiseert grote braai’s (bbq’s) en verkoopt borden met eten om zo het geld bij elkaar te krijgen om haar grootste droom werkelijkheid te laten worden. Vrij inspirerend toch?
En zo is niet één van de verhalen van de 15 meiden waar ik nu contact mee heb hetzelfde. Ook doe ik veel leuke dingen met ze; St. Patricks Day vieren, eten, shoppen, naar het strand, ontmoetingen met families en vrienden. Je weet toch; hanging out & being there, zoals het een goede antropoloog betaamt.

Jur voetbalt zich iedere middag weer suf op het zandveldje met allemaal glas en steen, waardoor hij iedere dag thuiskomt met ‘iets’ aan/in zijn voeten. Maar dat mag de pret niet drukken. Voetbal is tenslotte voetbal. Iedere dag moet hij de kinderen weer van de auto afslaan en duidelijk maken dat ze er echt niet alle 20 inpassen en hij ze dus niet thuis kan brengen.

Ow, en over de auto gesproken..Gijs…ik heb heus respect voor oldtimers maar niet meer voor beatles. Het grootste deel van mijn respect verloor ik toen we op een steile helling naar boven reden en de motor twee meter voor het einde uitviel. Uiteraard kregen we hem op deze drukke doorgang niet meer gestart. Ja…mensen maakten zelfs foto’s!
Maar het moment dat ik wist dat al mijn respect weg was, was het moment dat we ‘s avonds op een onverlichte weg naar huis reden en er achter kwamen dat de lichten het in eens niet meer deden omdat een trucker ons inhaalde en schreeuwde met gebalde vuist: ‘Are you CRAZY?! Put your lights on!!’ Daar stonden we dan..in het donker…zonder licht… aan de kant van een weg…. in Zuid-Afrika. En Zuid-Afrika is niet Nederland! Gelukkig is het goed afgelopen, maar ik ben zo ontzettend blij met de Mazda 323 die we nu hebben. Midge heet
-ie :).

Ik wil eigenlijk nog veel meer vertellen, zoals onze etentjes in townships, de carnival parade op Longstreet waar we Miss Pride 2011 ontmoetten, Callie die onder te tafel lag van het lachen toen Jur haar wijsmaakte dat het breiwerk dat op de tafel lag van hem was, wijn proeven bij Groot Constantia, Festivals in de City Bowl en een au pair-to-be die ervan overtuigd was dat mensen in Nederland in kabouters geloven. Zelfs toen ik haar vertelde dat het niet zo was. O ja, en we zijn ook naar Robbeneiland geweest, waar ik ook wel meer over zou kunnen vertellen, maar jullie hebben vast ook wel meer te doen. Mocht je wat meer details over bovenstaande onderwerpen willen, laat het gewoon weten, dan vertel ik er in de volgende blog iets uitgebreider over ;)

Oh..en mocht je denken dat het moment dat we op die steile helling stonden en de motor niet meer startte het meest beschamende moment was dan moet ik je teleurstellen. Dat was het moment dat ik met ‘the head of department’ van sociale antropologie van de universiteit van Kaapstad, Francis: een heel geleerd en ervaren antropoloog in gesprek was en het nodig vond hem te vertellen dat participerende observatie de hoofdmethode van antropologisch onderzoek is….
Zeker toen hij daarop heel sarcastisch antwoordde: ‘Are you sure?’

Nog maar drie weekjes mensen! Wat gaat de tijd toch snel! We zijn blij dat het weer wat beter wordt in Nederland, hopen dat het zo blijft. Hoe is het verder??

Veel liefs!!
Jur en Kis

Nieuwe foto's:
http://www.facebook.com/album.php?aid=102507&id=1454423098&saved#!/photo.php?fbid=1859442493179&set=a.1797540705673.102507.1454423098&theater